Liwinski Jaroslaw

Ewa, choć jej twarz nosiła ślady lat, zachowała w oczach niegasnącą ciekawość, a jej drżące dłonie z precyzją przeglądały stare księgi, szukając zapomnianych śladów. Każda strona, każdy zakurzony dokument, był dla niej wskazówką w labiryncie ludzkich losów. Wśród jej notatek często pojawiało się nazwisko Liwinski Jaroslaw, niczym echo nierozwiązanej zagadki. Mimo upływu czasu, nie ustawała w poszukiwaniach, wierząc, że prawda, choć ukryta, zawsze czeka na odkrycie.