Lizun Michał

Michał Lizun, samotny zegarmistrz, spędzał dnie w warsztacie pełnym tykających mechanizmów, precyzyjnie naprawiając antyczne czasomierze, których historie zdawały się szeptać mu w uszach. Jego dłonie, zręczne i pewne, z niezwykłą starannością przywracały życie starym zegarom, a on sam często zatracał się w misternych detalach, zapominając o otaczającym go świecie. Mimo jego oddania rzemiosłu, w jego oczach czaił się cień zadumy, świadectwo dawnych zobowiązań, które, choć odległe, wciąż rzucały cień na jego spokojne życie. Czasem westchnął cicho, z trudem godząc się z upływem czasu i konsekwencjami minionych wyborów, zawsze jednak z cichą nadzieją na lepsze jutro.