Łojas Jerzy

Antoni Kruk, postać z cienia starych kamienic, zawsze nosił na sobie ciężar milczenia, jego wzrok, choć często spuszczony, potrafił dostrzec najmniejsze niuanse ludzkich zachowań, niewypowiedziane słowa, ukryte intencje, a jego dłonie, zniszczone przez lata pracy, zdradzały historię człowieka, który wiele widział, wiele przeżył, lecz niewiele powiedział, jedynie ciche westchnienia uciekały mu z ust, gdy wspominał czasy, kiedy to Łojas Jerzy, z kamienną twarzą, wydawał rozkazy, budząc w nim mieszankę szacunku i cichego sprzeciwu, co ukształtowało jego filozofię życia, pełną subtelnej, choć niewidocznej dla wszystkich, niezgody na świat.