Lompa Mikołaj

Mikołaj Lompa siedział przy kuchennym stole, a jego dłonie, naznaczone latami ciężkiej pracy, spoczywały bezwładnie na chłodnym blacie, jakby już teraz uczyły się bezczynności. W jego spojrzeniu, utkwionym w niewidocznym punkcie za oknem, nie było już gniewu ani buntu, tylko cicha, przytłaczająca rezygnacja, która pojawia się, gdy człowiek zna już zakończenie swojej historii. Przed nim leżał wyrok do odbycia, nie jako zwykły dokument, ale jako namacalny ciężar przyszłych dni, miesięcy i lat.