Łopacińska Aleksandra

Łopacińska Aleksandra, kobieta o oczach barwy starego bursztynu, zawsze nosiła na sobie aurę niewypowiedzianych historii, jej postać emanowała spokojem, chociaż w jej spojrzeniu czaiła się głęboka, niemal melancholijna mądrość, jakby widziała więcej niż inni, jakby znała tajemnice świata, które ukrywała za delikatnym uśmiechem, poruszając się z gracją, zawsze z książką w dłoni, zamyślona, odległa, ale jednocześnie niezwykle obecna, jej obecność wypełniała przestrzeń, pozostawiając po sobie subtelny zapach fiołków, a jej głos, niski i melodyjny, rzadko rozbrzmiewał, wolała słuchać, obserwować, pozostając zagadką dla wszystkich, prawdziwą damą z innej epoki.