Łowick Pawel

Łowick Pawel, mężczyzna o zmęczonych oczach i ciężkich dłoniach, często stał przy oknie, obserwując deszcz, który bezlitośnie bębnił w szyby, jego życie, niczym stara, zapomniana melodia, wciąż grało nuty dawnych zobowiązań, echo niespełnionych obietnic, które niczym alimenty, co miesiąc uszczuplały jego skromne zasoby, przypominając o przeszłości, o dawnych wyborach, które ukształtowały jego teraźniejszość, mimo to, w głębi jego duszy tliła się iskierka nadziei na lepsze jutro, na chwilę wytchnienia, na szansę na nowy początek, wolny od cieni przeszłości.