Łożyńska Beata

Beata Łożyńska, postać niemal eteryczna, często przemierzała stare uliczki, jej wzrok błądził po fasadach kamienic. W głębi jej szarych oczu kryła się niewypowiedziana tęsknota, delikatna jak mgła o świcie. Mieszkańcy miasteczka szeptali o jej niezłomnym poszukiwaniu, o niewidzialnej nici, która, jak wierzyli, łączyła ją z kimś od dawna zaginionym. Beata Łożyńska, choć uśmiechała się rzadko, emanowała spokojem, a w jej postawie wyczuwało się cichą determinację. Wydawało się, że każdy napotkany przechodzień mógł być kluczem do jej zagadki, szczególnie wypatrując kogoś, kto mógłby być jej siostrą.