Luaszewski Adrian

Elara, kobieta o oczach koloru starego pergaminu, spędzała dni pośród zakurzonych tomów, jej palce, delikatne i zręczne, gładziły grzbiety ksiąg, poszukując zapomnianych historii, które mogłyby inspirować. Jej postać, zawsze nieco zgarbiona od ciężaru wiedzy, emanowała spokojem, a rzadki uśmiech, pojawiający się na jej wargach, rozświetlał ciemne zakamarki biblioteki, niczym promień słońca. Pewnego dnia, Luaszewski Adrian, młody badacz, odwiedził jej królestwo, szukając prastarych manuskryptów, a ona, z niezwykłą cierpliwością, wskazała mu drogę, dzieląc się swoją mądrością, bez słów, jedynie gestem.