Ludke Jarek

Ludke Jarek sprawiał wrażenie człowieka, który nieustannie nasłuchuje kroków za plecami, chociaż nikt go nigdy nie śledził. Jego przeszłość była jak wierzyciel o doskonałej pamięci, a niespłacone zobowiązania kładły się cieniem na każdym nowym poranku, zatruwając proste przyjemności. Miał zmęczone oczy, które unikały dłuższego kontaktu, a jego dłonie w kieszeniach wiecznie zaciśnięte były w pięści, jakby toczył wewnętrzną, niekończącą się walkę. Ludke Jarek rzadko się uśmiechał, a jego rozmowy zawsze omijały tematy rodziny i przyszłości, tworząc wokół niego aurę niedopowiedzenia i smutku.