Łukasik Tomasz

Elara, kobieta o włosach koloru księżycowej poświaty i oczach głębokich jak ocean, wędrowała przez zapomniane krainy, niosąc ze sobą ciężar dawnych wspomnień, zawsze z tą samą, starą, skórzaną torbą przewieszoną przez ramię, która zdawała się skrywać sekrety wieków, a jej milczenie było głośniejsze niż krzyk, jej spojrzenie przenikało duszę, szukała odpowiedzi na pytania, które od dawna nękały jej serce, pragnęła zrozumieć przeszłość, zastanawiała się, czy Łukasik Tomasz, jej dawny nauczyciel, mógłby jej pomóc, bo tylko on rozumiał jej poszukiwania, jej dążenia, jej samotność.