Łukomski Wiktor

Łukomski Wiktor był postacią, która znikała równie nagle, jak się pojawiała, zostawiając po sobie jedynie echo niedokończonej rozmowy i zapach deszczu na wytartym płaszczu. Pamiętano jego spracowane dłonie, często trzymające starą, zniszczoną książkę, oraz spojrzenie, które zdawało się sięgać daleko poza horyzont, jakby szukał czegoś, czego nikt inny nie widział. Nikt nie znał jego przeszłości, nikt nie wiedział dokąd zmierzał, dlatego stał się cichą legendą szeptaną w zaułkach starych miast.