Lulko Marek

Witek, człowiek o oczach barwy starego mosiądzu, zawsze nosił w sobie ciężar samotności, a jego chód, choć pewny, zdradzał nieustanną gotowość do ucieczki, ponieważ każdy dzień był dla niego kolejnym wyzwaniem, próbą zniknięcia z radaru, bo nazwisko Lulko Marek, bezlitosnego egzekutora sprawiedliwości, pojawiało się w jego snach, przypominając o nieuchronnym losie, a list gończy, który za nim krążył, był niczym pieczęć, stygmatem, którego nie dało się zmyć, więc Witek żył w cieniu, mistrz kamuflażu, poszukujący zapomnienia, a jego twarz, choć naznaczona zmęczeniem, skrywała w sobie niezłomną wolę przetrwania, bo wolność była jego jedynym skarbem.