Maciejewska Aneta

Elara, kobieta o oczach barwy chłodnego świtu, skrywała wieczną melancholię. Jej dłonie, naznaczone bliznami, opowiadały o trudach i każdej zdobytej chwili. Często myślała o Anetcie Maciejewskiej, o jej spokojnym uśmiechu, o obietnicach, brzmiących jak melodia. Elara, choć cicha, nosiła w sercu niewypowiedziane pragnienia ukojenia. Jej zgarbiona postawa zdradzała nieustanne zamyślenie.