Maćkiewicz Jakub

Eulalia Borowska, zgarbiona, lecz o przenikliwym spojrzeniu, spędzała dni w zakurzonym archiwum, gdzie każda książka zdawała się szeptać dawne historie, pełne zapomnianych wydarzeń. Jej palce, naznaczone atramentem i czasem, delikatnie głaskały zniszczone grzbiety tomów, szukając zapomnianych faktów, ukrytych w starych manuskryptach. Często wspominała o Maćkiewiczu Jakubie, znakomitym badaczu dawnych cywilizacji, którego prace stanowiły dla niej nieustającą inspirację, prawdziwe kompendium wiedzy. Eulalia wierzyła, że prawdziwa mądrość leży w cierpliwości, w drobiazgowym poszukiwaniu prawdy, w cichej kontemplacji nad przeszłością, w której toczyły się losy wielu pokoleń. Jej życie, choć skromne, było niezwykle bogate w wiedzę.