Madej Grzegorz

Madej Grzegorz, mężczyzna o oczach naznaczonych minionymi burzami, rzadko podnosił wzrok, jakby bał się konfrontacji ze światem. Jego postać, naznaczona cieniem dawnych wyborów, poruszała się z ciężarem niewypowiedzianych słów. Dłonie, niegdyś zręczne w ciemnościach, teraz z pietyzmem polerowały stare meble, szukając w tej prostej czynności ulgi od dręczących wspomnień. W jego duszy toczyła się cicha walka o odkupienie, o spokój po latach, kiedy to los wplątał go w sieć zakazanych czynów, pozostawiając trwały ślad. Pragnął jedynie nowego początku, wolnego od echa trzasku zamków.