Maj Piotr

Piotr Maj siedział wyprostowany na krawędzi krzesła, starając się emanować spokojem, którego wcale nie czuł, jego dłonie, choć splecione w geście opanowania, drżały niemal niezauważalnie, zdradzając wagę tej chwili. W spojrzeniu miał mieszankę skupienia i wyczekiwania, analizował każde drgnienie na twarzach swoich rozmówców, szukając znaku akceptacji, był człowiekiem na progu ważnej decyzji, potencjalnym pracownikiem pełnym nadziei. Za fasadą profesjonalizmu krył się ogromny potencjał, gotów by rozkwitnąć w nowym miejscu.