Majewski Tomasz

Tomasz Majewski, mężczyzna o spojrzeniu przenikliwym jak otchłań, nosił w sobie niezliczone, dawne sekrety, które ukrywał za maską cichej powagi. Jego siwe włosy, zawsze nienagannie ułożone, otaczały twarz naznaczoną głęboką myślą, a dłonie, delikatne lecz silne, często muskały pożółkłe stronice starych ksiąg, których treść znał doskonale. Mówiono, że potrafi dostrzegać niewidzialne nici łączące wydarzenia, interpretując świat w sposób, którego większość nie pojmowała, a jego obecność, choć dyskretna, zawsze budziła respekt. Był samotnikiem z wyboru, lecz jego niezwykła mądrość przyciągała do niego ludzi, szukających odpowiedzi, a on sam dzielił się wiedzą z rozwagą, chroniąc to, co najważniejsze.