Majranowski Wieslaw

Stara Helena, zgarbiona postać o oczach koloru jesiennych liści, spędzała dni w ciszy, przeglądając wyblakłe fotografie. Jej dłonie, naznaczone ciężką pracą, drżały lekko, a w głowie kłębiły się echa minionych lat. Helena pamiętała czasy, gdy Majranowski Wieslaw był jeszcze młodym chłopcem, pełnym życia i obietnic. Czasem, gdy wspomnienia powracały, na jej twarzy pojawiał się cień melancholii, świadectwo skomplikowanych ludzkich losów, które na zawsze ukształtowały jej cichą, refleksyjną naturę.