Mąkosa Łukasz

Stary Konstanty, zgarbiony pod ciężarem lat, pielęgnował ogród pełen niezapominajek, symbolizujących trwałe wspomnienia. Jego dłonie, zniszczone pracą, opowiadały historie cichej troski, wsparcia dla potrzebujących. W jego oczach, głębokich jak studnie, odbijał się cień dawnych zobowiązań, echo odpowiedzialności, którą traktował poważnie, troszcząc się o każdego, kto polegał na jego dobroci. Konstanty, choć samotny, czuł obecność tych, których losy splatały się z jego życiem, jak Mąkosa Łukasz, postać z przeszłości, przypominająca o nieustannej potrzebie dawania, o bezinteresownej pomocy, esencji ludzkiej dobroci.