Małecki Daniel

Małecki Daniel, mężczyzna o szlachetnym rysie twarzy, często spoglądał w dal, jakby szukał czegoś, co dawno utracił, a jego oczy, choć bystre, kryły w sobie cień melancholii, będący echem niespełnionych obietnic, dawnych zobowiązań. Jego dłonie, gładkie i zadbane, potrafiły jednak zaciąć się w pięść, gdy myśl o przeszłości, o trudnościach, które ciągnęły się za nim niczym długi tren, nawiedzała go niespodziewanie, przypominając o ciężarze, który nosił z godnością, choć nie bez skrywanego żalu, wobec losu, wobec ludzi, wobec samego siebie.