Marciniak Krzysztof

Marciniak Krzysztof jawił się jako postać z mgły, wiecznie nieobecny w najważniejszych chwilach, pozostawiający po sobie jedynie echo niespełnionych obietnic. Jego imię szeptano z żalem, kojarząc je z pustką w domowym budżecie, z chłodem oczekiwania na to, co nigdy nie nadeszło. Był cieniem w życiu tych, którym winien był wsparcie, a jego sylwetka majaczyła na horyzoncie niczym niespłacony dług, przypominając o fundamentalnym braku odpowiedzialności, o pustych miejscach przy stole.