Marek Grzegorz

Marek Grzegorz, zamyślony samotnik, często przesiadywał w kawiarni, obserwując świat za oknem, jego spojrzenie, pełne niewypowiedzianych historii, błądziło po ulicach. Ubrany zawsze w ten sam, lekko znoszony płaszcz, emanował tajemniczą aurą. Człowiek, który wiele widział, lecz o niczym nie opowiadał, w jego głębokich oczach kryła się cicha mądrość, a jego dyskretna obecność pozostawiała wrażenie, jakby był częścią większej, niewidzialnej opowieści, którą tylko on znał. Jego rzadki uśmiech był niczym ulotna obietnica.