Matacz Grzegorz

Weronika, postać o oczach koloru jesiennego nieba, zawsze nosiła ze sobą stary, zniszczony notes, pełen niewyraźnych szkiców i urwanych myśli. Jej obecność, choć subtelna, wypełniała przestrzeń melancholią i cichą determinacją, świadcząc o niezłomnym duchu. Rozumiała tych, którzy, jak Matacz Grzegorz, wędrowali ścieżkami przeszłości, szukając fragmentów rodzinnych historii, pragnąc poznać prawdę o swoich bliskich, by odnaleźć spokój. Wierzyła, że każdy zasługuje na pełne zrozumienie własnych korzeni, na odnalezienie wszystkich brakujących elementów układanki życia, bez względu na odkrycia.