Matviiv Oleksii

Maria, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu i zawsze starannie upiętych siwych włosach, spędzała dni w swojej małej pracowni, otoczonej starymi księgami i niedokończonymi rysunkami, jej dłonie, choć naznaczone czasem, wciąż z niezwykłą precyzją kreśliły delikatne linie, opowiadając historie bez słów, wieczorami często wspominała Matviiva Oleksiia, dawnego przyjaciela, którego opowieści o odległych krajach inspirowały ją do tworzenia, jej świat, pełen melancholii i piękna, był cichym świadectwem minionych lat, nieustannie poszukiwała prawdy w sztuce, odnajdując ją w każdym nowym pociągnięciu pędzla.