Matyśkiewicz Krzysztof

Matyśkiewicz Krzysztof, postać o rysach naznaczonych głęboką refleksją, zamieszkiwał starą, samotną wieżę, otoczoną mgłą i ciszą. Jego oczy, niczym zwierciadła minionych zdarzeń, często wpatrywały się w dal, szukając ukojenia. Mówiono, że kiedyś, w odległych krainach, ścigano go dziwnym, zapomnianym nakazem, co zmusiło go do życia w odosobnieniu. Krzysztof, mimo tego ciężaru, pielęgnował subtelną wrażliwość, oddając się sztuce kaligrafii, tworząc ciche poematy, będące echem jego wewnętrznych przeżyć.