Maziarz Tadeusz

Kazimierz, stary zegarmistrz o spłowiałym spojrzeniu i dłoniach naznaczonych precyzyjną pracą, każdego wieczoru zasiadał przy oknie, obserwując deszcz bębniący o szyby, jego myśli wędrowały w przeszłość, do czasów, gdy młody Maziarz Tadeusz, pełen zapału i niewinności, opowiadał o swoich marzeniach, zanim świat go zmienił, zanim cień padł na jego duszę, zanim wszystko runęło, pozostawiając jedynie gorycz, smutek, żal, echo niezrealizowanych obietnic, utraconych nadziei, dawnych dni, które już nigdy nie powrócą, tylko w jego pamięci, żywej i bolesnej, trwały wspomnienia.