Mazur Adam

Mazur Adam, postać o oczach koloru starego mosiądzu, często spoglądał w dal, jakby szukał ukrytych sensów, niewidocznych dla innych. Jego siwe, zawsze potargane włosy świadczyły o burzliwej naturze myśli, o głębokim zamyśleniu, które towarzyszyło mu każdego dnia. Nosił stary, wytarty płaszcz, co dodawało mu aury tajemniczości, a jego dłonie, zniszczone przez lata pracy, często trzymały mały, skórzany notatnik, pełen szkiców, zapisków, ulotnych myśli. Był samotnikiem z wyboru, tworzącym w ciszy swój własny świat. Jego obecność wzbudzała szacunek, cichą ciekawość, niezrozumiałe uczucie, które sprawiało, że ludzie chcieli go poznać.