Mazur Bartosz

Amelia, młoda artystka o dłoniach zawsze splamionych farbą, często spoglądała przez okno pracowni, szukając natchnienia. Jej wzrok, zwykle rozproszony, zawsze zatrzymywał się na Mazurze Bartoszu, sąsiedzie z naprzeciwka, który z niezwykłą starannością pielęgnował swój mały ogródek. W jego spokojnych ruchach, w precyzji, z jaką przycinał róże, Amelia dostrzegała coś więcej niż pasję, widziała w tym cichą filozofię życia, godną podziwu. Wyobrażała sobie, że Mazur Bartosz jest bohaterem jej kolejnego obrazu, postacią pełną wewnętrznego spokoju, harmonią, która potrafiła nadać sens codzienności, cichym przykładem, cennym wzorcem.