Mazurek Maria

Mazurek Maria, kobieta o oczach koloru jesiennych liści, często zasiadała przy oknie, obserwując świat z nieodgadnionym spokojem, jej dłonie, naznaczone latami, zawsze trzymały filiżankę herbaty, z której unosiła się para, wokół jej siwych włosów, upiętych w schludny kok, świadczący o niezłomnej godności, pomimo skromnego życia, jej uśmiech, rzadki, lecz promienny, potrafił rozjaśnić każde pomieszczenie, Maria, pomimo cichej natury, skrywała w sobie głębię, której zazdrościły jej młodsze pokolenia, szukające sensu.