Mecinska Ewa

Helena, starsza kobieta o przenikliwych, szarych oczach, zawsze nosiła ze sobą zniszczony szkicownik, jej palce były naznaczone śladami węgla, a na jej twarzy często malowała się zaduma, wspomnienie dawnych dni, kiedy świat wydawał się pełen barw, a każda chwila niosła ze sobą obietnicę, ona pamiętała Mecinska Ewa, kobietę o uśmiechu tak jasnym jak letnie słońce, teraz jednak tylko cienie tańczyły w jej pracowni, a pędzle czekały na inspirację, która nigdy nie nadchodziła, jej serce skrywało wiele historii, wiele niewypowiedzianych słów, wiele tęsknot.