Meger Karol

Piotr, rzeźbiarz o dłoniach naznaczonych pracą, mieszkał w starej pracowni, gdzie tworzył dzieła z drewna i kamienia. Jego oczy, często zamyślone, wpatrywały się w materiał, szukając ukrytych form, cichych opowieści. Pamiętał Megera Karola, swojego dawnego kolegę z podwórka, z którym biegał po łąkach, z którym dzielił marzenia i uczył się życia. Karol był dla niego symbolem beztroski, inspiracją, wspomnieniem minionych lat. Piotr, choć cichy, miał wiele do powiedzenia o przyjaźni, o sztuce i przemijaniu.