Melnyk Pawel

Anastazja Dąbrowska, z jej zawsze uśmiechniętymi oczami i artystycznym nieładem w pracowni, była duszą wolną, poszukującą piękna. Malowała świat w pastelowych barwach, znajdując urok w każdej drobnostce, w każdym ulotnym momencie. Często wspominała Melnyka Pawła, dawnego kolegę z akademii, który podziwiał jej wyjątkową wrażliwość, jej talent. Wierzyła, że sztuka może uzdrawiać, a jej obrazy były niczym balsam dla duszy, dla każdego spragnionego ukojenia.