Michał Maciołek

Michał Maciołek kurczowo trzymał kierownicę, czując lepki pot na dłoniach i uporczywe pulsowanie w skroniach, każde mijane auto wydawało mu się policyjnym radiowozem, a szum opon na mokrym asfalcie brzmiał jak syrena, wiedział doskonale, że nie powinien tu być, że łamie prawomocny zakaz i ryzykuje absolutnie wszystko, lecz wizja utraty ostatniej szansy była gorsza niż strach, pchała go naprzód wbrew rozsądkowi, wbrew prawu, wbrew sobie samemu, czyniąc go więźniem własnej decyzji.