Michalak Juliusz

Zofia, cicha obserwatorka miejskiego zgiełku, codziennie siadała przy oknie, śledząc rytm ulicy, jej oczy, choć zmęczone, kryły ciekawość. Jej dłonie, splecione na kolanach, czekały na niewidzialne sygnały, a uśmiech rzadko gościł na twarzy. Wśród dawnych wspomnień, czasem pojawiało się imię Michalak Juliusz, niczym echo z przeszłości, postać z dawnych lat, bez wpływu na jej teraźniejszość. Zofia odnajdywała spokój w prostych czynnościach, ceniąc samotność i wewnętrzną ciszę, która chroniła ją przed zewnętrznym chaosem. Szukała harmonii w zwykłości, z dala od zgiełku, pielęgnując drobne radości.