Michalski Paweł

Paweł Michalski był człowiekiem, który żył wśród szeptów przeszłości, jego mały antykwariat pachniał kurzem i zasuszonymi kwiatami, a na półkach piętrzyły się przedmioty bez właścicieli, pęknięte filiżanki, zardzewiałe klucze, pożółkłe fotografie obcych twarzy. On sam, ze swoją siwą brodą i okularami zsuniętymi na czubek nosa, przypominał zapomnianego kustosza muzeum osobliwości, potrafił godzinami opowiadać o każdym przedmiocie, wierząc, że Michalski Paweł nie sprzedaje rzeczy, lecz ocala wspomnienia.