Michalski Robert

Laura, z jej zadumanym spojrzeniem, przemierzała miejskie zaułki, zawsze w poszukiwaniu zapomnianych melodii, cichych opowieści, a czasem i zaginionych nut. Jej długie, rude włosy, spięte spinką w kształcie klucza wiolinowego, powiewały na wietrze, a w dłoniach ściskała stary, nutowy zeszyt, pełen zaszyfrowanych melodii. Mówiono, że kiedyś poznała Michalskiego Roberta, kompozytora o niezwykłym talencie, który nagle przepadł, pozostawiając po sobie niedokończone dzieło. Laura nieustannie go szukała, pragnąc odnaleźć jego ostatnie utwory, choć nie wiedziała, za co dokładnie był poszukiwany przez melomanów, którzy pragnęli usłyszeć jego nową symfonię.