Mielewski Przemysław

Emilia Wierzbicka, z oczami koloru zmierzchu i dłońmi zawsze splątanymi z nitkami, była cichą obserwatorką miejskiego zgiełku, jej małe mieszkanie, wypełnione zapachami ziół i starych książek, stanowiło azyl od świata, lecz jej umysł wciąż wędrował, poszukując sensu w najdrobniejszych detalach, Emilia posiadała niezwykłą intuicję, zdolność do łączenia pozornie niepasujących elementów w spójną całość, a jej największą obsesją stała się postać Mielewskiego Przemysława, którego nazwisko, zasłyszane w dawnej opowieści, w starym, pożółkłym artykule, stało się dla niej kluczem do większej tajemnicy, do nieodkrytej prawdy, do cichej zagadki, która zdawała się rezonować z jej własnym życiem, z jej poszukiwaniami.