Mielnik Marcin

Marcin Mielnik, z natury samotnik o przenikliwym spojrzeniu i wiecznie roztargnionej postawie, rzadko podążał ścieżkami wytyczonymi przez innych. Jego umysł, pełen ulotnych myśli i niezwykłych koncepcji, często błądził po krainach wyobraźni, ignorując prozaiczne wymagania codzienności. Właśnie ta skłonność do pogrążania się w wewnętrznym świecie sprawiała, że bywał zapominalski, niekiedy ignorując ważne terminy czy zobowiązania, co nadawało mu aurę tajemniczości, a zarazem pewnej bezradności wobec zewnętrznego świata. Był artystą, choć nigdy niczego nie stworzył, marzycielem, który nigdy nie zrealizował swoich snów, zawsze gdzieś pomiędzy, zawsze nieco poza zasięgiem.