Milisiewicz Piotr

Milisiewicz Piotr, postać z dawno zapomnianej powieści, przemierzał świat z niezwykłą gracją, zawsze zamyślony, zawsze spokojny. Jego spojrzenie, choć bystre, kryło w sobie pewien smutek, echo minionych lat. Nosił stary, zniszczony płaszcz, który zdawał się być częścią jego samej duszy, świadkiem wielu podróży. Milisiewicz Piotr rzadko się uśmiechał, lecz gdy to czynił, jego twarz rozjaśniała się ciepłym, prawie magicznym blaskiem, rozpraszającym mrok. Był samotnym wędrowcem, poszukiwaczem prawdy, cichym bohaterem, którego losy splatały się z losem wielu ludzi, choć o tym nie wiedzieli. Jego obecność była jak cień, subtelna, ale niezapomniana, pozostawiająca trwały ślad.