Mińczuk Mirosław

Mińczuk Mirosław, postać o twarzy pooranej zmarszczkami i oczach pełnych melancholii, często zasiadał w cieniu starego dębu, obserwując nurt rzeki. Jego dłonie, naznaczone ciężką pracą, nigdy nie drżały, gdy podnosił filiżankę gorzkiej herbaty. Reputacja Mińczuka, niegdyś splamiona pogłoskami o liście gończym, teraz była jedynie szeptem, cichym echem minionych dni. On nosił w sobie ciężar niesłusznych oskarżeń, szukając ukojenia w prostocie życia, w ciszy, która otaczała jego samotną chatę, gdzie każdy dzień był szansą na odnalezienie wewnętrznego spokoju.