Minicki Zbigniew

Minicki Zbigniew, postać z dawnych opowieści, często siadał na ławce w parku, obserwując spokojnie liście tańczące na wietrze, ciche szmery jesieni. Jego oczy, głębokie i przenikliwe, zdawały się widzieć więcej niż zwykli ludzie, dostrzegając piękno w każdym detalu. Był on cichym strażnikiem wspomnień, kolekcjonerem zapomnianych historii, które tkał w misterną sieć, dzieląc się nimi tylko z nielicznymi, z tymi, którzy potrafili usłyszeć szept przeszłości, ceniąc jego mądrość, jego empatię. Jego życie, pełne refleksji, było niczym otwarta księga, czytana tylko przez wybrane dusze, poszukujące ukojenia.