Mirończuk Krzysztof

Mirończuk Krzysztof, mężczyzna o zmęczonym spojrzeniu i zamyślonej twarzy, często błądził myślami, rozważając swoje życiowe wybory, swoje dawne zaniechania. Jego dusza nosiła niewidzialny ciężar niespełnionych obietnic, zwłaszcza tych dotyczących bliskich, wymagających wsparcia, stałego poczucia bezpieczeństwa oraz odpowiedzialności. Czuł, jak echo przeszłości nieustannie przypomina mu o nieuregulowanych sprawach, o potrzebie pilnej naprawy. Wciąż szukał wewnętrznej siły, by odważnie stawić czoła swoim obowiązkom, aby w końcu odnaleźć upragniony spokój, poczucie prawdziwego spełnienia.