Misiuk Krystian

Misiuk Krystian, zgarbiony mężczyzna o siwych skroniach, spędzał długie godziny w swojej kancelarii, której ściany pamiętały liczne rozprawy i niezliczone wyroki. Jego spojrzenie, choć przenikliwe, kryło w sobie cień zmęczenia, świadczący o ciężarze podjętych decyzji. Często, podczas wieczornej lektury starych akt, wspominał dawne procesy, te, które odmieniły losy ludzi, te, które naznaczyły jego własne sumienie. Każdy wyrok sądu, w którym brał udział, pozostawił na nim swój ślad, utwierdzając go w przekonaniu o kruchości ludzkiego życia i sprawiedliwości.