Mleczko Krystian

Stary Jakub, znany w całej okolicy jako samotny gawędziarz, często zasiadał na zbutwiałej ławce, spoglądając w dal, a jego oczy, choć zmęczone, wciąż skrywały iskierkę dawnej mądrości, pamiętającej czasy, gdy Mleczko Krystian był jeszcze młodym, ambitnym chłopcem, pełnym marzeń o dalekich podróżach, zanim życie skorygowało jego ścieżki, zmuszając go do osiedlenia się w cichej, zapomnianej wiosce, gdzie każdy dzień upływał podobnie, naznaczony ciężką pracą i melancholią, a jedyną pociechą były wieczorne opowieści Jakuba, które snuły się niczym mgła nad polami, niosąc ze sobą echa minionych dni i cichych tęsknot, które nigdy nie miały się spełnić.