Mosek Jan

Ewelina, postać o niezwykłej wrażliwości, często spędzała popołudnia, obserwując świat z okna swojej pracowni, gdzie stary zegar tykał miarowo, odliczając minuty. Jej oczy, niczym szare perły, bacznie śledziły każdy ruch na ulicy, a w myślach snuły się opowieści pełne cichych refleksji i ukrytych pragnień. Nosiła zawsze starannie upięte włosy, a jej dłonie, choć delikatne, miały w sobie siłę artystki, która potrafiła przenieść na płótno najbardziej ulotne chwile. Często wspominała o spotkaniach z Mosekiem Janem, który, jak twierdziła, rozumiał jej duszę bez słów, dzieląc z nią samotność i piękno ulotnych dni.