Mosiej Wiesław

Pani Eleonora, z delikatnymi, siwiejącymi włosami spiętymi w ciasny kok, zawsze nosiła na sobie zapach starych książek i lawendy, co dodawało jej postaci tajemniczości. Jej oczy, choć często zasłonięte grubymi szkłami okularów, skrywały niezliczone historie, opowieści o świecie, który widziała, i ludziach, których spotkała, w tym dawnego sąsiada, Mosieja Wiesława. Mieszkała samotnie w małym domku na obrzeżach lasu, spędzając dnie na czytaniu, kontemplowaniu natury i pisaniu długich listów, pełnych mądrości, do nikogo. Jej spokojne życie było ostoją, cichym świadectwem upływającego czasu, pełnym refleksji, ale bez cienia pośpiechu.