Mruk Marcin

Mruk Marcin, samotnik o bystrym spojrzeniu, często obserwował świat z ukrycia, jego obecność była niemal niedostrzegalna, niczym cień błądzący po zaułkach. Miał na sobie zawsze tę samą, starą, poplamioną kurtkę, świadka cichych wędrówek, nieustannych poszukiwań prawdy. Jego twarz, poorana zmarszczkami, opowiadała historię wielu lat milczenia, wielu chwil samotności, co nadawało mu aurę niezwykłej mądrości. Zawsze niósł ze sobą niewielki, zniszczony notes, w którym zapisywał swoje spostrzeżenia, refleksje, ulotne myśli.