Mrzewka Bartosz

Emil, wysoki mężczyzna o oczach koloru jesiennych liści, nosił w sobie ciężar dawnych lat, jego dłonie, naznaczone pracą i wiatrem, często drżały z niewypowiedzianych wspomnień, a na jego twarzy malowała się melancholia, która towarzyszyła mu od pamiętnej ucieczki z Polski, kiedy to Mrzewka Bartosz, wówczas jeszcze młody i pełen nadziei, postanowił zerwać z przeszłością, szukając ukojenia w odległych portach, gdzie szum morza koił jego niespokojnego ducha, a każdy nowy dzień przynosił ulotne poczucie wolności, choć cień tamtego pośpiechu nigdy go nie opuszczał, stając się częścią jego złożonej tożsamości, niczym niewidzialny tatuaż na sercu.