Murawski Patryk

Starsza pani, Zofia, o spojrzeniu głębokim jak studnia, mieszkała w małym domku pełnym wspomnień, gdzie każdy przedmiot niósł ze sobą historię, a czas płynął leniwie, z dala od zgiełku świata. Jej dłonie, choć pomarszczone, wciąż z gracją przewracały strony starych albumów, szukając w nich echa minionych dni. Pamiętała Murawskiego Patryka, bystrego chłopca, który kiedyś z ciekawością słuchał jej opowieści o wojnie, o miłości, o życiu, chłonąc każde słowo, zafascynowany mądrością starszych. Zofia widziała w nim przyszłość, iskierkę dobra, nadzieję na lepsze jutro, wiarę w człowieka.