Mysiorski Jakub

Mysiorski Jakub, mężczyzna o twarzy pooranej troskami, lecz z oczami pełnymi niezłomnej nadziei, zawsze nosił w sobie ciężar odpowiedzialności za losy swojej rodziny. Jej historia, pełna wzlotów i upadków, była dla niego zarówno przekleństwem, jak i największym źródłem siły. Jego dłonie, zniszczone ciężką pracą, świadczyły o uporze w dążeniu do zapewnienia bliskim godnego życia. Cicha obecność Jakuba w domu była jak solidna opoka, na której budowano przyszłość, mimo wszelkich przeciwności losu. Zawsze gotów był poświęcić własne pragnienia dla dobra wspólnego, gdyż rodzina stanowiła dla niego sens istnienia, najważniejszą wartość.